Mijn allereerste toespraak schreef ik in 1995. Het moest de beste worden die er ooit geschreven was, de beste omdat ik hem schreef voor mijn vader. Maar de woorden kwamen niet, gedachten vlogen door elkaar heen en niets was goed genoeg. Uiteindelijk was het mijn vader die mij indirect hielp; een gedicht dat hij op 19 jarige leeftijd geschreven had werd mijn leidraad.
Nadien heb ik nog vaak gedacht dat het beter had gemoeten, dat het grootser had gekund, dat ik veel meer had moeten zeggen, maar ach, dan was ik nu waarschijnlijk nog niet uitgepraat. Ik heb me er bij neer gelegd en dat kon omdat die eerste keer de aanzet is geweest tot de passie voor het vak dat ik nu nog steeds begeer.
Die eerste toespraak was aanleiding voor mijn aanmelding bij het Humanistisch Verbond. “Te jong”, was het eerste oordeel, te weinig levenservaring. Toch doorstond ik de test en zo werd ik op 26 jarige leeftijd spreekster bij begrafenissen en crematies.
Sindsdien zijn mij vele levensverhalen toevertrouwd mede doordat ik besloot mijn diensten als spreekster op persoonlijke titel aan te bieden. Ik maakte van mijn passie “werk”, maar wel werk dat met passie wordt uitgevoerd.
Inmiddels ben ik veertig plus (!), redelijkerwijs mag je er van uitgaan dat ik de helft van mijn leven ben gepasseerd! Dat “te jong” is er dus wel van af, op sommige vlakken heb ik levenservaring voor tien.
Vol vertrouwen durf ik te zeggen dat Silver ceremonies een waardevolle toevoeging bij het afscheid van uw dierbare kan zijn.
